اصطلاح میوه خشک طیفی از روش های مختلف فرآوری را در بر می گیرد.
میوه های خشک سنتی و معمولی مانند خرما، انجیر، آلو، کشمش، زردآلو، سیب و گلابی فاقد شکر یا آب میوه هستند و با حذف آب تشکیل می شوند.
WHO میوه های خشک سنتی را به عنوان “میوه” طبقه بندی می کند، و مانند میوه های تازه، محتوای قند به عنوان “قند رایگان” تعریف نمی شود.
در مقابل، برخی از میوه‌های خشک مانند زغال اخته، زغال اخته، گیلاس، توت فرنگی و انبه معمولاً قبل از خشک شدن با شربت شکر یا آب میوه خشک اصفهان دم می‌شوند.
اگرچه این میوه‌ها را نیز می‌توان بدون دم کرده خشک کرد که باعث سردرگمی مصرف‌کننده می‌شود.
برخی از انواع میوه های خشک در مقایسه با میوه های خشک شده طبیعی رنگ روشن تری دارند، زیرا ممکن است دی اکسید گوگرد به آن اضافه شود.
انواع دیگر میوه‌های خشک شامل میوه‌های «آب نباتی» مانند آناناس و پاپایا می‌شود که دارای محتوای قند افزوده بالایی هستند اما لزوماً به این شکل برچسب‌گذاری نمی‌شوند.
تنقلات میوه خشک استوایی وارداتی فرآوری شده ممکن است حاوی قندهای اضافه شده باشند یا ممکن است از میوه های خیس شده یا پوره شده تهیه شوند که سپس خشک می شوند.
دلایل متعددی برای افزودن شکر و یا شربت های شکر به میوه های خشک وجود دارد. در برخی موارد، با افزودن شیرینی (مثلاً زغال اخته) طعم پذیری را افزایش می دهد.
در حالی که علاوه بر میوه های خشک که قبلاً شیرین شده اند به میوه کمک می کند تا در طول عمر مفید خود نرم بماند زیرا شربت های شکر و شکر به عنوان مرطوب کننده طبیعی عمل می کنند.
شکر و یا شربت های شکر نیز با کمک به کاهش فعالیت آب در میوه خشک خانگی، عملکرد نگهدارنده دارند
- منابع:
- تبلیغات:
